Τίτλος: Lilianth and Akarui
Διάσταση: Α3 (30x42cm)
Ψηφιακή εκτύπωση σε artpaper
(Δεν περιλαμβάνεται κορνίζα)
Lilianth and Akarui A3 Artprint
10.00€
“Lilianth and Akarui”
(…) Κι έπειτα εντελώς ανεξήγητα η Αμόρια ένιωσε σαν να ήταν κάπου αλλού. Σαν να ήταν ταυτόχρονα η ίδια, μα και κάποια άλλη… Κάποια που τώρα έτρεχε ανάλαφρα και γεμάτη προσμονή και αγάπη προς μια ανθρωπόμορφη αντρική φιγούρα. Ψηλός αν και καθισμένος σε έναν σχηματισμό βράχων. Με ασημένια, ίσια πολύ μακριά μαλλιά. Μίχο;… Όχι, όχι. Αυτό το πρόσωπο μέσα στο όραμά της, αν και πολύ όμοιο με εκείνου δεν ήταν του αγγέλου της. Τα πανέμορφα μάτια του ετούτου εδώ του πλάσματος ήταν σαν υγροί αμέθυστοι… Και αυτό το νυχτερινό τοπίο πίσω του με τα πολύχρωμα νεφελώματα και τους πλανήτες δεν θα μπορούσε να ανήκει ούτε καν στο αστρικό πεδίο. Ήταν κάτι παραπάνω!
-«Άρχοντα Άκαρ!» τον φώναξε ξαφνικά η ίδια η Αμόρια με τη γλυκιά φωνή μιας άλλης και σοκαρίστηκε μες στο ίδιο της το όραμα. Κάποια εικόνα από το βιβλίο των Αιώνων λοιπόν;!
-«Λιλίανθ…» τη χαιρέτησε ντροπαλά αλλά εγκάρδια εκείνος και της χαμογέλασε τόσο όμορφα, που το τέλειο πρόσωπό του φάνταξε στιγμιαία ακόμα πιο φωτεινό κι απ’ το αλλόκοσμο αυτόφωτο δέντρο πίσω του.
«Πως θα μπορούσα να σε βοηθήσω;» Δεν είχε καν σαλέψει απ’ τη θέση του.
Κι εκείνη άξαφνα άπλωσε το όμορφο λευκό της χέρι με τα λεπτεπίλεπτα δάχτυλα και έκανε να αγγίξει το πρόσωπό του, κάνοντάς τον να γουρλώσει.
-«Θέλω να μάθω περισσότερα για σένα…» ακούστηκε παρακλητική κι αμέσως μετά πρόσθεσε με πάθος «Θέλω να σε δω αληθινά!»
Κι ο ασημόμαλλος Αιώνας, αν και δίχως ανάσα, της έγνεψε καταφατικά και το ύφος του μαρτύρησε ότι δεν ήθελε να της χαλάσει για άλλη μια φορά το χατήρι. Και καρδιοχτυπώντας μέσα του από το άγχος, μισάνοιξε τα χείλη του αβέβαια, παραμένοντας διστακτικός για δυο στιγμές ακόμα. Έπειτα εντελώς αναπάντεχα αναφώνησε:
-«Zorath! Seth!» Σε μισό σκαρδάμυγμα του ματιού δυο τεράστιες φτερούγες σχεδόν έσκισαν τις ωμοπλάτες του και τινάχτηκαν ανοίγοντας απότομα στα πλάγια. Ενώ μέσα απ’ τα μαλλιά του ξεφύτρωσαν το ίδιο απότομα δύο κέρατα σαν από αστραφτερό ασήμι. Για όνομα! Η Αμόρια μέσα στο σώμα της γυναίκας αυτής συγκλονίστηκε τόσο που έπεσε στα γόνατα κατάχαμα από το δέος. Αδυνατούσε να πάρει το βλέμμα της από τα πλέον δρακοειδή του μάτια… Και οι φτερούγες του που είχαν τουλάχιστον τέσσερα μέτρα άνοιγμα η κάθε μία τής είχαν κόψει τώρα δα εντελώς την ανάσα.Τι αλλόκοτα υπέροχη αντίθεση και ισορροπία! Ενώ η πρώτη ήταν εκτυφλωτικά λευκή, η δεύτερη ήταν γυαλιστερή και ολόμαυρη.
Η κοπέλα είχε ξεμείνει άκαμπτη στη θέση της σαν την πέτρα, με το χέρι της ακόμα μετέωρο λίγα εκατοστά από το πρόσωπό του. Να! Προσπαθούσε κάτι να του πει… Κι εκείνος κρατήθηκε από το βράχινο κάθισμά του με ένταση.
-Αρχοντά μου…» του είπε τρέμοντας σαν κεραυνοβολημένη. «Σ’ ευχαριστώ τόσο πολύ!» Ένιωθε τόση ευτυχία μέσα της που της ερχόταν να εκραγεί σαν αστερισμός.
«Κράτησέ με κοντά σου» τον παρακάλεσε καρδιοχτυπώντας κι αφού εκείνος παρέμεινε αινιγματικά σιωπηλός, η κοπέλα ρίχτηκε στο πλατύ του στήθος και κρύφτηκε μέσα στα ρούχα και τα ασημένια του μαλλιά.
-«Άρχοντα Άκαρ!» τον φώναξε ξαφνικά η ίδια η Αμόρια με τη γλυκιά φωνή μιας άλλης και σοκαρίστηκε μες στο ίδιο της το όραμα. Κάποια εικόνα από το βιβλίο των Αιώνων λοιπόν;!
-«Λιλίανθ…» τη χαιρέτησε ντροπαλά αλλά εγκάρδια εκείνος και της χαμογέλασε τόσο όμορφα, που το τέλειο πρόσωπό του φάνταξε στιγμιαία ακόμα πιο φωτεινό κι απ’ το αλλόκοσμο αυτόφωτο δέντρο πίσω του.
«Πως θα μπορούσα να σε βοηθήσω;» Δεν είχε καν σαλέψει απ’ τη θέση του.
Κι εκείνη άξαφνα άπλωσε το όμορφο λευκό της χέρι με τα λεπτεπίλεπτα δάχτυλα και έκανε να αγγίξει το πρόσωπό του, κάνοντάς τον να γουρλώσει.
-«Θέλω να μάθω περισσότερα για σένα…» ακούστηκε παρακλητική κι αμέσως μετά πρόσθεσε με πάθος «Θέλω να σε δω αληθινά!»
Κι ο ασημόμαλλος Αιώνας, αν και δίχως ανάσα, της έγνεψε καταφατικά και το ύφος του μαρτύρησε ότι δεν ήθελε να της χαλάσει για άλλη μια φορά το χατήρι. Και καρδιοχτυπώντας μέσα του από το άγχος, μισάνοιξε τα χείλη του αβέβαια, παραμένοντας διστακτικός για δυο στιγμές ακόμα. Έπειτα εντελώς αναπάντεχα αναφώνησε:
-«Zorath! Seth!» Σε μισό σκαρδάμυγμα του ματιού δυο τεράστιες φτερούγες σχεδόν έσκισαν τις ωμοπλάτες του και τινάχτηκαν ανοίγοντας απότομα στα πλάγια. Ενώ μέσα απ’ τα μαλλιά του ξεφύτρωσαν το ίδιο απότομα δύο κέρατα σαν από αστραφτερό ασήμι. Για όνομα! Η Αμόρια μέσα στο σώμα της γυναίκας αυτής συγκλονίστηκε τόσο που έπεσε στα γόνατα κατάχαμα από το δέος. Αδυνατούσε να πάρει το βλέμμα της από τα πλέον δρακοειδή του μάτια… Και οι φτερούγες του που είχαν τουλάχιστον τέσσερα μέτρα άνοιγμα η κάθε μία τής είχαν κόψει τώρα δα εντελώς την ανάσα.Τι αλλόκοτα υπέροχη αντίθεση και ισορροπία! Ενώ η πρώτη ήταν εκτυφλωτικά λευκή, η δεύτερη ήταν γυαλιστερή και ολόμαυρη.
Η κοπέλα είχε ξεμείνει άκαμπτη στη θέση της σαν την πέτρα, με το χέρι της ακόμα μετέωρο λίγα εκατοστά από το πρόσωπό του. Να! Προσπαθούσε κάτι να του πει… Κι εκείνος κρατήθηκε από το βράχινο κάθισμά του με ένταση.
-Αρχοντά μου…» του είπε τρέμοντας σαν κεραυνοβολημένη. «Σ’ ευχαριστώ τόσο πολύ!» Ένιωθε τόση ευτυχία μέσα της που της ερχόταν να εκραγεί σαν αστερισμός.
«Κράτησέ με κοντά σου» τον παρακάλεσε καρδιοχτυπώντας κι αφού εκείνος παρέμεινε αινιγματικά σιωπηλός, η κοπέλα ρίχτηκε στο πλατύ του στήθος και κρύφτηκε μέσα στα ρούχα και τα ασημένια του μαλλιά.
Λίλα Κίσσα-Φραγκομίχαλου
