Αυτή η έκφραση στα Λατινικά σημαίνει κατά λέξη ‘ο χρόνος διαφεύγει’. Και στο φανταστικό σύμπαν του Angel Eyes αποτελεί ξόρκι σχετικό με το χειρισμό της ροής του χρόνου. Πάντα ήταν δύσκολο να απεικονίσουμε ως άνθρωποι τον ίδιο το χρόνο για να γίνει πιο κατανοητός. Αρχαίοι πολιτισμοί τον φαντάζονταν με μορφή σπειροειδή, ενώ μεταγενέστεροι του απέδωσαν μια πιο απλοϊκή γραμμική μορφή. Άραγε θα ήταν καν εφικτό έστω και ένα στιγμιαίο και εντελώς φαντασιακό σταμάτημά του; Η θεματολογία αυτή με απασχόλησε αρκετά μπορώ να πω. Θα ήταν πιστευτό να χρησιμοποιήσω στο κείμενό μου ότι ό χρήστης του ξορκιού προκαλεί μια προσορινή καμπύλωση σε κάποιο σημείο της σπείρας ή της γραμμής, οπότε και να δείξω ότι εκεί και καθυστερεί ο χρόνος; Θα μπορούσα, όμως τελικά μέσα στο νου μου αποφάσισα ότι ο χρόνος δεν σταματά για κανέναν. Τι συμβαίνει στ’ αλήθεια λοιπόν όταν κάποιος εκτελεί ένα tempus fugit; Στην ουσία με τίμημα τεράστιου αποθέματος ενέργειας καθιστά τον εαυτό του τόσο ταχύ όσον αφορά το χρόνο, που τα πάντα γύρω του, έμψυχα και άψυχα μοιάζουν να έχουν κοκκαλώσει. Είναι μια διαδικασία εξαιρετικά κοπιώδης, επιτυχγάνεται για πολύ λίγο και επανέρχεται σύντομα και πάντα στο χρονικό σημείο που έχει ‘τρέξει’ ο χρήστης. Όσοι έχουν υποστεί τη διαδικασία μοιάζουν λίγο αποσυντονισμένοι, σαν να έχουν χάσει λίγο από το χρόνο τους, σαν να τους έχει ‘διαφύγει χρόνος’… Γι αυτό ακριβώς θα έλεγα ότι το tempus fugit θα ταίριαζε περισσότερο να χαρακτηριστεί σαν θεουργία και όχι σαν μαγεία, καθότι η ανεξάντλητη ενέργεια των αγγελικών πλασμάτων που συνήθως την πράττουν είναι θεϊκής προέλευσης. Το ‘ξόρκι’ αυτό μέσα στο κείμενο εμφανίζεται σαν κάτι που επενεργεί στο φυσικό πεδίο, αυτό της 3ης διαστασης των ανθρώπων. Και δεν μπορώ καν να φανταστώ τι πλάσμα θα κατάφερνε να πράξει το ίδιο σε ένα χώρο τόσο πολύπλοκο σαν το αστρικό πεδίο. Στο 1ο βιβλίο, Φύλακες, ο άγγελος Μίχο ‘σταματάει το χρόνο’ δίχως καν λεκτική εντολή για να σώσει τη μικρή Αμόρια που πέφτει από ένα δέντρο. Ενώ στο 2ο βιβλίο, το Μονοπάτι, ο δαίμονας Σεντ δίνει την εντολή «tempus fugit» μεγαλόφωνα και με σθένος προκειμένου να σώσει τον ιππέα Ρομάν απ’ την επίθεση δυο τεράτων. Γιατί όμως εδώ έχουμε επενέργεια της διαδικασίας πάνω σε αστρικά δαιμόνια; Στην ουσία δεν έχουμε. Απλά τα δυο αυτά πλάσματα ερχόμενα τόσο κοντά στο φυσικό πεδίο συντονίζονται κιόλας με τους κανόνες που το διέπουν. Και όσον αφορά την απαραίτητη τεράστια ενέργεια που χρειάζεται για να πραγματοποιηθεί, τι γίνεται με την περίπτωση του Σεντ, που είναι δαίμονας και άρα ενεργειακά εξαρτημένος και όχι αυτοδύναμος; Τα αποτελέσματα είναι πραγματικά ολέθρια, αφού στην κυριολεξία στραγγίζει σχεδόν τελείως και φτάνει οριακά στο κατώφλι του αφανισμού του.
