Έχουμε συνηθίσει να νιώθουμε τα αλλόκοσμα πλάσματα αυτά, τις Άρπυιες ως κάτι το κακό, σωστά; Υπήρξαν σύμφωνα με την ελληνική μας μυθολογία απαίσια τέρατα που ταλαιπωρούσαν τους θνητούς, αλλά και σοβαρές αντίπαλοι ηρώων. Αυτό που δεν συνειδητοποιούμε πολλές φορές όμως είναι ότι οι οντότητες αυτές δεν είναι παρά απεσταλμένες από τον ίδιο το Δία προφανώς για να τιμωρήσουν κάποια αξιόποινη πράξη ή συμπεριφορά. «Διός Κύνες» δηλαδή σκυλιά του Δία λοιπόν οι Άρπυιες δρουν σαν ‘αστυνομία’ του μεγάλου θεού των αρχαίων μας.
Και η Άρπυια του Angel Eyes δεν απέχει και πολύ από ακριβώς αυτό το Αρχέτυπο. Δανείζομαι από την μυθολογία μας το όνομά της «Κελαινώ» και κατά κάποιο τρόπο την τοποθετώ στη θέση της εκδικήτριας. Βρίσκεται στο κατόπι του Λόκι, του έφηβου αγοριού της πρωταγωνιστικής ομάδας μας που δεν μεγαλώνει, καθώς αυτός διαδίδει ότι έχει τοξεύσει όλες τις αδελφές της Άρπυιας. Φυσικά η ακόμη μεγαλύτερη ύβρις που είναι ασυγχώρητη για το φτερωτό πλάσμα είναι ότι ο νεαρός παλαιότερα συστηνόταν σαν τον Ερμή-τον αγγελιοφόρο των Θεών.
Η Κελαινώ περιγράφεται πανύψηλη-ψηλότερη ακόμα κι απ’ τον δίμμετρο άγγελο. Και είναι στην ουσία υβρίδιο ανάμεσα σε γυναίκα και κάποιο είδος τεράστιου πτηνού. Έχει θηριώδη φτερά που δύναται να σκληρύνει και να τα κάνει κοφτερά σαν ατσάλινα λεπίδια, μπούστο και κορμό γυναίκας. Τα πόδια της δυνατά και αρπακτικά έχουν μεγάλα και γαμψά νύχια που όταν έστω γδάρουν κάποιο πλάσμα απελευθερώνουν μέσα του νευροπαραλυτικό δηλητήριο. Η συγκεκριμένη Άρπυια όμως δείχνει επίσης να μπορεί να μεταμορφώνεται. Μπορεί να σμικρύνει το ανάστημά της αλλά και να εξανθρωπίσει τα χαρακτηριστικά της όσο γίνεται, όταν η ίδια το θελήσει.
Αξιοσημείωτη είναι η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στην Κελαινώ και τη μυστήρια γυναίκα που ονομάζεται Σιμόνν. Η δεύτερη δείχνει σαφώς ότι θέλει να την προστατέψει από κάθε τι κακό και βάναυσο, ενώ η Άρπυια δεν θα ξεχάσει ποτέ ότι αυτή η γυναίκα ήταν ίσως και η μόνη που δεν την αντιμετώπισε σαν τέρας.
